Ta strona została przepisana.
głuchota poczęła czynić w nim spustoszenia[1]. Dniem i nocą miał w uszach szum; gnębiły go bóle jelit. Słuch słabł stopniowo. Przez ciąg kilku lat nie zwierzył się z cierpień swoich przed nikim, nawet przed najdroższemi przyjaciółmi; unikał świata, aby nie spostrzegł świat jego kalectwa; dla siebie samego zachował straszliwą swoją tajemnicę. Lecz w r. 1801
- ↑ W testamencie z r. 1802 Beethoven stwierdza, że minęło sześć lat, odkąd zachorował, zachorował więc w 1796 r. Zauważmy mimochodem, że w katalogu jego dziet jedynie op. 1 (trzy tria) wyprzedzają rok 1796. Op 2. trzy pierwsze sonaty na fortepian, ukazują się w marcu 1796 r. Rzec więc można, że całe dzieło Beethovena jest dziełem Beethovena głuchego.
O głuchocie Beethovena por. artykuł D-ra Klotz-Foresta w „Chronique médical1e“ z 15 maja 1905. Autor artykułu mniema, że choroba miała źródło w cierpieniu ogólnym, dziedzicznym (może w gruźlicy matki). Stwierdza, że w roku 1796 był to katar trąbki Eustachego, który około r. 1799 przeszedł w ostre zapalenie ucha środkowego. Zapalenie to, źle leczone
