Strona:PL Rolland - Clerambault.djvu/271

 — A gdzież pan jesteś?
 — Słowo daję, mógłbym nawet na to przysiąc... w mumji egipskiej.
 Wskazał spojrzeniem na łóżko i na swoje ciało nieruchome.
 — Niema już w niem życia, — rzekł.
 Jesteś z nas wszystkich najbardziej żywy, — zaprotestował głos jakiś obok niego.
 Teraz dopiero Clerambault spostrzegł, po drugiej stronie łóżka, wysokiego młodzieńca, w tym samym wieku, co Edmund Froment, który wydawał się pełen sił i zdrowia. Edmund Froment uśmiechnął się i rzekł do Clerambaulta:
 — Mój przyjaciel Chastenay ma tyle życia w sobie, że mi go pożycza.
 — O, gdybym ci je mógł oddać! — wykrzyknął młody człowiek z zapałem.
 Obaj przyjaciele spojrzeli na siebie z wyrazem serdecznego przywiązania. Chastenay mówił dalej:
 — Zwróciłbym ci tylko część tego, co otrzymałem od ciebie.
 A zwracając się do Clerambaulta, dodał:
 — To on nas wszystkich podtrzymuje. Czyż nie prawda, proszę panią?
 Matka rzekła z czułością:
 — Mój dobry syn, to prawda.
 — Nadużywacie mego położenia, — odpowiedział Edmund, albowiem wiecie, że nie mogę się bronić.
 Potem dodał do Clerambaulta:
 — Widzisz pan, jestem wzięty do niewoli, nie mogę się bronić.
 — Czyś pan ranny?
 — Nie, jestem sparaliżowany.
 Clerambault nie śmiał się pytać o bliższe szczegóły.