Strona:PL Rolland - Clerambault.djvu/295

 Doktor Verrier zapytał go:
 — Kogo?
 Ale zanim jeszcze odpowiedź była wymówiona, wszyscy wiedzieli już słowa, które miały być powiedziane:
 — Tego, co niesie światło... Boga, który zwycięży.
 — Oczekiwać Boga? — zapytał stary helenista. Azali wierzycie w cuda?
 — Cud to my jesteśmy. Alboż nie jest to cud że na tym świecie ustawicznych gwałtów, my przechowujemy nieustanną wiarę w miłość i związek ludzi?
 Ale Coularges odpowiedział z goryczą:
 — Oczekuje się proroków przez całe wieki, a gdy się zjawiają, nie poznaje się ich i przybija na krzyżu. ...Adveniat regnum tuum... Gdzież jest królestwo boże?
 — W nas samych, — powiedział Clerambault. Powinniśmy być szczęśliwi, gdy pomyślimy, że dostał się nam w udziale przywilej ukrywać w naszem łonie nowego Boga.
 — A któż nam daje wiadomości o jego przybyciu? — zapytał lekarz.
 — Nasze istnienie, — zawołał Clerambault.
 — Nasze cierpienia, — rzekł Froment.
 — Nasza zapoznana wiara, — dodał rzeźbiarz.
 — Już sam ten fakt, że jesteśmy, — mówił dalej Clerambault, — ten paradoks, rzucony w oblicze przyrodzie, która mu przeczy. Sto razy płomień się zapala i gaśnie, zanim pozostanie płonący. Każdego Boga zapowiadał zawsze naprzód szereg zwiastunów. Są oni wszędzie rozsiani, osamotnieni, w przestrzeni i w otchłani wieków. Ale ci samotnicy