Strona:PL Rolland - Colas Breugnon.djvu/104

(serce mi rośnie na jej widok... co za ciało!) i połowa wody co najmniej oblała mi kolana i nogi. Zaczęła się jeszcze bardziej śmiać, ale ja się śmiałem głośniej.
 Śliczna kobieta! Czarne włosy wiją się po czole, śmiało zarysowane brwi kleją się nad oczyma błyszczącemi, a wargi jej purpurowe wezbrane zdrowiem, życiem... Szyja odkryta, nagie ramiona, spódnica wysoko zakasana z widocznie swywolnym zamiarem. Powiada do mnie:
 — Dzieńdobry. Dostałeś ładną porcję na powitanie.
 Odpowiadam:
 — Nic sobie nie robię z wody, o ile mi jej — pić nie każą.
 — Wejdźże, Noe uratowany z potopu, wejdźże, Noe, pracowniku winnicy pańskiej.
 Wchodzę i widzę Glodzię w króciutkiej koszulce, siedzącą pod ladą sklepową, odsuniętą na bok.
 — Jak się masz, małe piekarczątko!
 — Założę się, że zgadnę co ojca wygnało z domu o tak wczesnej porze.
 — Wygrasz dziecko... ssałaś wszakże to, co mnie wygnało!
 — Matka!
 — Naturalnie!