Strona:PL Rolland - Colas Breugnon.djvu/156

 — No i cóż?
 Staliśmy naprzeciw siebie. Miała ramiona mokre od wody, stała, ująwszy się pod boki a ja również podparłem się i przybrałem swobodną postać. Patrzyliśmy na siebie, nie widząc się jednak. Oczy nasze błądziły gdzieś... Wiadro w studni napełniało się zwolna wodą...
 — Wstąp na chwilę! — powiedziała.
 — Chyba na minutkę... spieszno mi!
 — Dobrze... dobrze... cóż cię tu sprowadza?
 — Mnie? Ależ nic! — zawołałem — Ot tak, zrobiłem sobie spacer.
 — Więc jesteś bogaty?
 — O tak... pieniędzy wprawdzie nie posiadam, ale fantazji co niemiara!
 — Nie zmieniłeś się! Zawsze ten sam warjat z ciebie!
 — Już ten się nie wyleczy.
 Kto dzieckiem mówił... od rzeczy!
 Weszliśmy w podwórze. Zamknęła wrota. Staliśmy zupełnie sami pośród rozgdakanych kur. Wszyscy ludzie z fermy byli w polu. Nie wiedząc co robić, podeszła pod drzwi stodoły, zatrzasnęła je (czy też otwarła, nie wiem sam...) i zburczała biednego Medora. Ja, także chcąc przyjść do siebie, zacząłem gadać o jej domu,