Strona:PL Rolland - Colas Breugnon.djvu/235

 — To musiało pięknie wyglądać! — odparłem — Szkoda, żem nie widział!
 A jednocześnie myślałem:
 — Już po mnie! Dobili mnie! Ale nie powiedziałem nic staremu młynarzowi.
 — Jakoś sobie z tego nic nie robisz! — zauważył Jo jot z kwaśną miną.
 Już to taka bestja z najporządniejszego człowieka, że rad patrzyć na niedole bliźniego, choćby po to, by go pocieszać.
 Odparłem:
 — Szkoda, że nie zaczekali do św. Jana z tą piękną sobótką! Skierowałem się ku miastu.
 — Więc mimo to chcesz wracać?
 — Tak... bądź zdrów, Jojot!
 — A to dziwak z ciebie!
 Popędził szkapę.
 Szedłem dalej, a raczej udawałem, że idę, aż do chwili kiedy wózek Jojota znikł na zakręcie drogi. Teraz nie było już potrzeby robić zucha. Mogłem się oddać rozpamiętywaniu mej niedoli... i nie żałowałem sobie.
 — Straciłem tedy wszystko — myślałem — nietylko dom, ale także nadzieję zdobycia innego; gdyż nie zostało mi nic z oszczędności gromadzonych przez — długie lata, grosz do grosza...