Strona:PL Rolland - Colas Breugnon.djvu/245

 Zapomniawszy o swej sprawie, pytam:
 — Widzę, zrobiłeś znowu coś głupiego!
 Wzdychał długo...
 — Ach majstrze... takie mam zmartwienie! — wyjąkał.
 Sadzam go przy sobie nad rowem i mówię:
 — Gadajże raz, jak człowiek!
 Nagle wrzasnął:
 — Wszystko spalone!
 I znowu łzy polały się strumieniem z jego oczu. Teraz zrozumiałem nareszcie, że moja strata do takiej go doprowadziła rozpaczy i wielka błogość napełniła moje serce. Nie mam słów, by j ą wyrazić.
 — Chłopcze... więc dlatego płaczesz?; — pytam.
 Myśląc, że nie rozumiem, powtórzył:
 — Warsztat spalony... cały warsztat!
 — Wiem, wiem! Już się dowiedziałem! Co chwila mi to ktoś opowiada... Ha, trudno... nieszczęście i basta!
 Spojrzał na mnie z widoczną ulgą — Więc żal ci klatki, mały czyżyku, przecież nie mogłeś w niej usiedzieć?... Ej... mówiono mi, że wraz z innymi tańczyłeś wokoło ognia.
 Nie wierzyłem w to sam...
 Oburzył się strasznie.