Strona:PL Rolland - Colas Breugnon.djvu/300

 Wzięła mnie za brodę i potrząsła dosyć mocno w prawo, w lewo, do góry i na dół.
 — To wstyd! — powiedziała — Taki siwy jegomość, a trzymają go się psie figle.
 Jeszcze potrząsnęła parę razy brodę moją, niby dzwonkiem, potem pocałowała mnie serdecznie i powiedziała: — Czemużto zły człowieku nie zjawiłeś się choć wiedziałeś, że czekam.
 — Wytłumaczę ci to dokładnie, dziecko! — powiedziałem.
 — Wytłumaczysz w domu! No chodźmy!
 — Ależ nie jestem gotów! Muszę się przecież spakować!
 — Spakować? — spytała — Więc pakujmy!
 Zarzuciła mi na plecy kaftan, włożyła na głowę stary, zniszczony kapelusz, otrzepała mi kolana z prochu i zawołała:
 — Już wszystko spakowane... marsz!
 — Zaczekaj chwilkę! — poprosiłem i usiadłem na progu.
 — Jakto! — krzyknęła oburzona — Opierasz się, ojcze, nie chcesz iść do mnie.
 — Nie opieram się! Nie... naturalnie, widzę, że będę ostatecznie musiał iść do ciebie — bo innej rady niema!
 — A to ładnie! Nie kochasz mnie, widzę!