Strona:PL Rolland - Colas Breugnon.djvu/301

 — Kocham cię bardzo, droga Martynko, ale wolałbym dużo kochać cię u siebie, niż iść do cudzego domu!
 — Cudzy? Przecież mój...
 — Hm... w połowie! — zauważyłem.
 — O, nie! — zawołała stanowczo — Bądź ojcze spokojny. Ja się godzę na to, czego on chce, ale on się musi godzić z tem, co jest moją wolą. Zobaczysz... będzie uszczęśliwiony! Dałabym mu, gdyby nie był uszczęśliwiony! Ho... ho!
 — Wierzę ci! — odparłem — Ale dotąd miewałem tylko lokatorów... naprzykład żołnierzy z załogi ks. de Nevers, więc nie jestem przyzwyczajony być lokatorem...
 — Przywykniesz, ojcze! — powiedziała — Nie mówmy dłużej daremnie... Dalej w drogę!
 — Dobrze, ale jeden warunek.
 — Już stawiasz warunki?
 — Że zamieszkam tam, gdzie zechcę.
 — Widzę, że będziesz tyranem! No... ale zgoda!
 — Przyrzekasz?
 — Przyrzekam!
 — I jeszcze jedno...
 — Ani słowa! W drogę!
 Wzięła mnie za ramię i nagle...
 — Au! Jak ty szczypiesz... psia...