Strona:PL Rolland - Colas Breugnon.djvu/332

mam dla ciebie podarek. Chodź, weź go sobie...
 Zmarszczyła brwi:
 — Kiepskie żarciki! — rzekła cierpko.
 — Nie żartuję! — odparłem — Chodź, a przekonasz się!
 — Nie mam ochoty!
 — Wyrodna córko! — zawołałem — Nie masz ochoty pocałować chorego ojca?
 Wstała i podeszła z wahaniem.
 — Cóż to znowu za psi figiel... hę? — spytała.
 Wysciągnąłem ramiona.
 — Pocałuj mnie!
 — A podarek?
 — Masz go w ramionach... to ja sam!
 — Ładny prezent! Niema co mówić...
 — Ładny, czy nie ładny... Ale daję wszystko, co mam bez zastrzeżeń, zdając się na łaskę i niełaskę. Zrób ze mną, co ci się podoba!
 — Więc godzisz się zamieszkać na dole?
 — Jestem twym niewolnikiem...
 — I przyrzekasz słuchać mnie, godzisz się, byśmy ci okazywali przywiązanie, zezwalasz, bym tobą kierowała, pielęgnowała cię, burczała...
 — Wyrzekam się własnej woli...