Strona:PL Rolland - Colas Breugnon.djvu/77

 — Księże proboszczu!
 Umyślnie zmienialiśmy głos, by mieć większą uciechę.
 — KsiężeChamaille, czy jegomość jest w domu?
 — Niema mnie do kroćset djabłów! — odkrzyknął wreszcie.
 A gdyśmy nastawali, zawołał:
 — Idźcie sobie do kroćset... inaczej spuszczę z łańcucha psy!... Dadzą wam one bobu, łajdaki!
 O mały włos, a byłby nam wylał nocnik prosto na głowy.
 — Chamaille! — zawołałem — Lej przynajmniej wino!
 Na te słowa burza przycichła, jakby cudem. Przez uchylone okno wyjrzała czerwona, uradowana już twarz zacnego Chamailla.
 — Do kroćset! To ty, Breugnon! To ty, Paillard! A tom was ładnie przyjął! Dzięki Bogu, żem nie spuścił psów... Niedobrzy figlarze, czemużeście nie powiedzieli nazwisk?
 Pędem zbiegł ku drzwiom.
 — Chodźcież! Chodźcie! Niech was Bóg błogosławi! Dajcież pyska! Nie uwierzycie, jak mi miło widzieć ludzkie twarze i móc zapomnieć o tych małpich mordach. Widzieliście tę hecę. Ładne przedstawienie... prawda? Niech się