Strona:PL Rudyard Kipling-Księga dżungli 128.jpeg

 Po małej chwili stado szło w porządku ku wsi, skąd dolatywały gwizdy, odgłos gongów i dzwonów, oraz łyskały liczne światła. Połowa co najmniej mieszkańców wyległa przed palisadę, czekając jego powrotu.
 Nagle kamienie zaczęły przelatywać koło jego głowy i posłyszał krzyki wieśniaków:
 — Czarownik! Wilczy pomiot! Wilkołak! Idź precz! Wynoś się zaraz, bo inaczej kapłan przywróci ci wilczą postać! Buldeo, pal do niego! Pal mu prosto w łeb!
 Huknął strzał, a jeden z młodych bawołów ryknął rozpaczliwie.
 — Czary! Czary! — wołano — Odwraca kule... Buldeo, twój własny bawół został raniony!
 — Cóż to ma znaczyć? — pytał Mauli, jadąc na Ramie pośród gradu kamieni.
 — Bracia twoi podobni są zupełnie do wilków seeoneeńskich! — zauważył Akela, siadając spokojnie na drodze — O ile rozumiem język ich kul i kamieni, mają widoczny zamiar pozbyć się ciebie ze wsi.
 — Wynoś się, wilkołaku! — wołał kapłan, machając gałęzią świętego krzewu tulsi.
 — Znów się mam wynosić? — zdziwił się Mauli — Wówczas wygnano mnie od wilków dlatego, żem był człowiekiem, a dziś dlatego znów, że jestem wilkiem... Chodźmy sobie tedy stąd, Akelo!
 Jakaś kobieta podbiegła do stada, wołając z płaczem: