ODA II.
SZCZĘSCIE
Gurnolotnemi darmo ſzczęścia piory
Pnieſz ſię, iak orzeł człowiecze do gory,
Gdy na Szlachetnym rodzie tobie zbywa.
Nie wyda zboża niezaſiana niwa.
Iednych, iak mowią, ſame golą ſzydła,
Drugich y brzytwy nie oſkrobią z mydła,
Wielu ſwą łaſką ſzczęście wprawdzie maca,
U mnie nic ſzczęście ſamo niepopłaca.
Nietrwały bardzo przyiaciel fortuna,
Nie dotrzyma Ci wiary do całuna,
Dziś Cię zaſzczyty wznieſie na powietrze,
Toż w iednym punkcie nieſzczęściami zetrze.
Tego obdarza, kto o nic nie proſi,
Kto żebrze łaſki, nad tym ſię komoſi,
Przecie zarowno wſzyſtkim chytrze ſłuży,
Iednych zbogaca, drugich ciężko dłuży.
Lecz daymy komu że tak ſzczęścia ſprzyia,
Iż nigdy iego progow nie omiia;
Niech będzie Oſieł w ſutym konia rzędzie,
Rumak rumakiem, Oſieł Oſłem będzie.
Przodkow zaſzczyty, urodzenie, ſława,
Męſtwo, y cnota ta względy nadawa,
