ODA XII.
PIĘKNA
SMIERĆ NA PLACU POLEDZ.
Pulchramque petumt[1] per vulnera mortem. Virg.[2]
Przedwieczne Nieba wyroki, Rachuiące ludzi kroki
To prawo piſzą koniecznie,
Że każdy co ſię człek rodzi W czołno Charonta ugodzi
Bo żyć nie może tu wiecznie.
Wſzyſcy więc ludzie pomrzemy, Jaką zaś śmiercią nie wiemy,
Wſzakże nam obrać należy:
Lub z Alexandrem na placu, Lub z Sardanaplem w Pałacu
Nim czas po temu ubieży.
Ja z tobą trzymam Wirgili: Że poledz w woynie naymili
Za całość zwłaſzcza Oyczyzny,
Powſzechne Swiata kroniki Sami nawet przeciwniki
Wielbią pochwałą te bliźny.
Sława każdego piecucha, Jak w każdym czaſie ieſt głucha
Tak y po śmierci bez dzwięku,
Y imienia nie okraſi Y ſwe życie marnie ſkwaſi
Wieczności minie zaś ręku.
Więc ſkoro włożon do truny Daleki Swiątyń fortuny
Z ciałem y imie ſwe zgnoi,
Niepowetuie tey ſtraty Y naydłużſzemi choć laty
W uſtach ludzi niepoſtoi.
- ↑
Błąd w druku; powinno być – petunt.
- ↑ Pulchramque petunt... (łac.) — fragment autorstwa Publiusza Wergiliusza Marona użyty dwukrotnie: 1. w Georgikach (łac. Georgikon), ks. IV, w. 218; 2. powtórzony w Eneidzie (łac. Aeneis), ks. XI, w. 647; w przekładzie Zygmunta Kubiaka (z Eneidy): Chlubnej śmierci śród ciosów szukają.
