Strona:PL Rzym za Nerona (Kraszewski).djvu/215

 A po chwili, spoglądając na mnie, jakby z obawą jakąś, zapytał.
 — Prawdaż to, że ty jesteś chrześcijanką? być to może?
 — Jestem nią w istocie — odpowiedziałam śmielsza — i dlatego ani męczarnie, ani śmierć, strasznemi dla mnie nie są. Wiara moja daje mi tę siłę.
 Z dziecinną prostotą zabobonnego człowieka zapytał strwożony:
 — Powiedz mi, kapłani więc wasi mają tajemnicę napoju, który w was wlewa to męstwo.
 Uśmiechnęłam się mimowoli.
 — Tak jest w istocie — rzekłam — ale napój ten święty tym tylko wlewa siły, co wierzą w naszego Boga, a zabija i truje niewiernych. Z jednego kielicha piją śmierć jedni, drudzy życie nieśmiertelne...
 Umilkł, patrząc wciąż na mnie z jakąś trwogą.
 — Więc ty nie boisz się umrzeć? — zapytał.
 — Dlaczegóżbym się miała lękać śmierci, która po życiu nędznem i znikomem otworzy mi wieczne życie? My zmartwychwstaniemy na drugim, lepszym świecie...
 Zamyślił się i stał się pokornym i jakby innym wcale człowiekiem.
 — Gdzież wiary tej nauczyć się można? gdzie dostać tego napoju? — zapytał.
 — Leljuszu — rzekłam — nie jest ta wiara tajemnicą, nauczy cię jej chętnie każdy chrześcijanin, a jest ich już wielu między Rzymianami. Ale przysposób duszę choćby nauką pogańskiej mądrości a dobrze uczynisz.