indeksem do dzieła kabalistycznego, Zoharu, wyszło drukiem pierwotnie w Krakowie 1589 r., a następnie w Amsterdamie w 1673 r., u znanego drukarza tamtejszego Uri Veibes. Dzieło to przetłomaczył uczony niemiecki Christian Knorr v. Rosenroth, badacz kabały, na język łaciński i wydał je w Sulzbachu w r. 1677. Druga praca Isachara Bermana „Matnoth Kehuna — Dary kapłańskie“, komentarz do dzieła „Midrasz Rabboth“, wydaną została również w Krakowie w r. 1588 i zjednała autorowi wysokie poważanie u wszystkich. Wkrótce też doczekała się kilku wydań, mianowicie: po raz wtóry w Krakowie 1608 roku, następnie w Pradze Czeskiej 1624 roku, w Amsterdamie u Emanuela Benbeniste 1641 roku, w Wilmersdorfie 1673 roku, we Frankfurcie nad Odrą 1698 roku i t. d. W podeszłym już wieku Isachar Beman udał się jakoby do Palestyny i tam umarł; ma też być pochowany w Hebronie obok grobu słynnego kabalisty Eliasza de Vidas.
Żył w XVII wieku w Krakowie. Napisał kilka bardzo poważnych dzieł, a mianowicie: „Or chadasz — Nowe światło“, wydane w Amsterdamie w 1671 roku in 4-o u Uri Veibesa; w pracy tej, zawierającej 53 str., objaśnia, jakie błogosławieństwa należy mówić nad różnemi przedmiotami; „Beth tefila — Dom modlitwy“, rozprawa kabalistyczna, i inne. Rok śmierci jego jest nieznany. Niektórzy utrzymują, że zakończył życie w r. 1697 w Krakowie.
