ny został w 1514 roku przez króla Zygmunta I, nadrabinem wszystkich miast ziemi Litewskiej, z miejscem zamieszkania w Ostrogu. Wkrótce po objęciu tych obowiązków, zapragnął rozciągnąć swą władzę również nad Karaitami, osiadłymi przed stu laty w Trokach i Łucku. Karaici, opierając się na swych dawniejszych prawach, odmówili posłuszeństwa Michałowi. Powstał stąd spór tak zacięty, że król polecił wojewodzie Wileńskiemu, kanclerzowi Gastoldowi, rozpatrzeć tę sprawę i powaśnione strony pogodzić. Gastold uznał, że Karaici nie podlegają jurysdykcyi nadrabina Michała i spór uśmierzył. Literackie prace Michała nie były ogłoszone drukiem; odznaczył się głównie jako dzielny mówca. Rabi Michał pomimo uznania jakiem się cieszył, nigdy nie pełnił obowiązków rabina w Brześciu; za jego czasów inni uczeni funkcyonowali, jako rabini. On zaś był na mocy swej nominacyi Seniorem i przedstawicielem Żydów wobec władzy. Był to mąż nieposzlakowanej uczciwości i zacnego charakteru, dbający o dobro swych współwyznawców. Nie jedna gmina żydowska, za jego wstawiennictwem i wpływem, została obdarowana różnemi przywilejami, które jej dobrobyt zapewniły.
Przeniósł się w pierwszej połowie XVI wieku z Niemiec, z powodu prześladowań religijnych do Poznania, gdzie jako biegły lekarz, rozpoczął praktykę. Odznaczał się wielką wiedzą medyczną, wydał kilka rozpraw o leczeniu chorób ocznych. Wszechstronne wykształcenie, dobroć serca (leczył bowiem biednych chorych bez różnicy wyznania bezpłatnie) zjednały mu praktykę w pierwszorzędnych domach Poznania, zwłaszcza, że był protegowany przez
