Urodził się w Swierzeńcu, niedaleko Poznania, 1662 r. Napisał kilka dzieł treści religijnej. Najznakomitszem z nich jest komentarz do różnych przepisów religijnych, wydany p. t.: „Chacham Leb,“ w Fürth 1693 r. Profesor szwedzki, Dr. Schulten, przełożył to dzieło na język szwedzki, z dodaniem swych uwag i objaśnień i wydał je w Sztokholmie r, 1698. Jehuda Loel umarł podobno roku 1722 w Poznaniu.
Urodził się w Polsce około 1510 r., niewiadomo jednak w którem mieście, prawdopodobnie w Brześciu. Pierwsze nauki pobierał od dziadka swego, znanego uczonego w Poznaniu Izaaka Klaubera. Wydoskonaliwszy się w naukach talmudycznych, bawił dłuższy czas w owym mieście, gdzie licznych miał uczniów. Otrzymawszy około 1550 r. powołanie od gminy Ostrogskiej na Wołyniu na przełożonego tamtejszej wyższej szkoły religijnej (Jeszyby) potrafił jasnym wykładem i wielką erudycyą, ściągnąć liczny zastęp uczniów nawet z zagranicy, i zaskarbić sobie ich zaufanie. Większą jeszcze działalność, jako nauczyciel, jako uczony i płodny bardzo pisarz Luria rozwinął w Lublinie, dokąd był się udał również jako przełożony tamtejszej szkoły talmudycznej. Ciesząc się powszechnem uznaniem i rozgłosem, przyciągnął w krótkim czasie i tu wielu słuchaczy, z których nie jeden później odgrywał rolę w świecie naukowym. W owym czasie Lublin był
