Urodził się w Płoczewie; młode lata spędził w Kaliszu, później przeniósł się do Halberstadu w Niemczech, a stąd na schyłku XVIII wieku, udał się do Włoch i tam już do śmierci pozostał. Na polu literackiem znany jest z kilku dzieł rabinicznych i gramatycznych. Pierwsze wydanie jego rozprawy p. t.: „Kesef Nibchar,“ komentarz do Pięcioksięgu, ukazało się w druku w Amsterdamie 1712 r. Umarł w późnym wieku w Liwornie.
Wnuk słynnego kabalisty rabi Aszera, rabina krakowskiego, a syn rabi Gedali, urodził się Meir roku 1558, prawdopodobnie w Lublinie. Niezwykle uzdolniony, budził już w młodym wieku podziw uczonych, a gdy poznał go bliżej rabin krakowski, Izaak Szapiro–Kohn, dał mu swą córkę za żonę. Następne Meir kształcił się dalej w nauce talmudycznej pod kierunkiem swego teścia, po śmierci którego, nie mając jeszcze trzydziestu lat, mianowany został rabinem i rektorem szkoły talmudycznej w Krakowie. Po wielu latach urzędowania w Krakowie, gmina lwowska obrała go swym rabinem. Posadę tę zaszczytnie piastował do roku 1613. Przez ostatnie lata swego życia (1613 — 1616) był rabinem w Lublinie, i tam skończył żywot pełen pracy i walk. Rabi Meir, dzięki swej energii, wielkiej wiedzy i prawemu charakterowi, kierował życiem religijnem Żydów krakowskich i lwowskich. Miał setki uczniów.
