Strona:PL Sacher-Masoch - Wenus w futrze.pdf/23

 Podnoszę się wreszcie i oddaję jej ukłon. Ona wychyla się z balkonu i jeszcze głośniejszym, prawie dziecięcym wybucha śmiechem.
 Zaciąłem się, jak młody żak albo stary osieł, i nie wyrzekłem słowa.
 W ten sposób zawiązaliśmy między sobą znajomość.
 Zeszła następnie do mojej altany i zapytała o imię, wymieniając równocześnie swoje: Wanda Dunajew.
 — Niech się panu zdaje, że przyszła tu... Wenus...
 — Łaskawa pani zadziwia mnie odgadywaniem moich tajemnic...
 — Nic trudnego... W pańskiej książce znajdowała się podobizna.
 — Ach, tak... zapomniałem.
 — No, a te uwagi na odwrotnej stronie są bardzo interesujące...
 — Naprawdę?
 — Wie pan... pragnęłam oddawna poznać porządnego fanatyka, tak sobie, dla urozmaicenia, no i — zdaje mi się, że znalazłam...
 — Pani... ja istotnie... — zająknąłem się znowu i zarumieniłem po uszy, jak szesnastoletni podlotek, chociaż już wówczas nie należałem do młodzików.
 — Przeląkłeś się pan mnie dzisiejszej nocy...
 — Właściwie... ale... może pani będzie łaskawa spocząć.
 Usiadła, przypatrując mi się uważnie. Widocznie zauważyła, że wstrząsa mną dziwny lęk, jak przed jakiemś widmem, mimo białego dnia. Sprawiło jej to wielkie zadowolenie, z czem zdradziła się słodkim, ale wyraźnie ironicznym uśmiechem tryumfu.
 — Pan uważa miłość — ozwała się po chwili, — a przedewszystkiem kobietę, za coś wrogiego, broni się pan przed nią, ucieka, nie chce pan doznać gwałtownych wstrząśnień i cierpień, które ona ze sobą niesie, a które są bez zaprzeczenia rozkoszą. Wie pan o tem i ucieka. Prawdziwie nowożytne zasady.
 — Pani ich przecie nie podziela.
 — Nie podzielam ich — przerwała mi żywo, potrząsając głową tak, aż jej się zburzyły bujne, rude włosy, jak czerwone płomyki.