Strona:PL Sand - Flamarande.djvu/142

stół. Ukrywała wybornie swoje wzruszenie. Niepodobna było przypuszczać w niej jakichkolwiek uniesień, patrząc na ten spokojny uśmiech, z którym przyjęła mnie mówiąc:
 — Czego sobie życzysz, panie Karolu?
 — Czy mogę się spodziewać, odrzekłem, że oprócz pani hrabiny nikt więcej mnie nie usłyszy?
 — Oczywiście, jeśliś pan drzwi zamknął za sobą.
 — Zamknąłem je.
 — Bardzo dobrze, mów, mój przyjacielu.
 Miała w twarzy wyraz takiej dobroci i zaufania, że postanowiłem przemówić najprzód do jej uczucia, chcąc się przekonać, czy mnie nienawidzi.
 — Od niejakiego czasu, rzekłem do niej, uważam, że pani hrabina żywi jakąś niechęć do mnie.
 — Niechęć? Bynajmniej.
 — Jeśli jestem pani wstrętnym, natychmiast opuszczę moją służbę.
 — Nie miałbyś pan słuszności. Hrabia bardzo jest do pana przywiązany i słusznie. Przykroby mi było, gdyby mój mąż pozbawiony był jego starań. Nie znalazłby prędko człowieka tak inteligentnego i przychylnego.
 — Więc tylko dlatego że jestem przywiązany do mojego pana cierpi mnie pani hrabina w swoim domu?
 — Cierpi? Ależ przeciwnie Karolu, mam dla pana wiele życzliwości.
 — To być nie może! zawołałem! Pani hrabina nie myśli tego co mówi!
 — Nie rozumiem, odpowiedziała, patrząc na mnie jakby myślała, żem postradał zmysły — zkąd przyszła panu ta myśl?
 — Z wielu spostrzeżeń, pooczynionych przeszłej wiosny w Sévines.