wa i przedstawi Gastona jako współspadkobiercę majątku ojca? Poświęciłaby wtedy Rogera, pozbawiłaby go korzyści jedynego syna i skazała na utratę tytułu i połowy majątku. Syn pana Salcéde zostałby prawem starszeństwa hrabią Flamarande, a może nawet zagniewanym mścicielem życia przepędzonego na wygnaniu i w poniżeniu! Byłby może nieprzyjacielem i prześladowcą Rogera.
Ta to obawa podtrzymywała niechęć moją ku hrabinie Flamarande. Obawiałem się obudzenia w niej tego macierzyńskiego uczucia, przytłumionego silną wolą obecnie, a podtrzymywaną nadzieją świetnego zadośćuczynienia. Dlatego to chciałem mieć w ręku dowody, świadczące przeciw niej, aby w stosownej chwili jej powiedzieć:
— Poddaj się wyrokowi twojego męża, albo niech cię sądzi opinja publiczna!
Po jakimś czasie począłem się powoli uspokajać. Dowody nie przybywały. Musiałem hrabinie przyznać, że posiada więcej odemnie umiejętności w prowadzeniu intrygi i w ukrywaniu tajemnicy.
Zniechęcony i zobojętniały zaprzestałem prawie moich dochodzeń, kiedy hrabia wyjechał sam w jakimś interesie do Anglii. Zdaje się, że chciał tam umieścić ową kobietę, bo moja obecność nie była mu na rękę. Nie ukrywałem przed nim jak pogardzałem podobnemi stosunkami i kobietami tego rodzaju.
Zostawił mnie więc w Paryżu przy pani, która była cierpiącą na katar piersiowy i czekała z upragnieniem wiosny, aby wyjechać na świeże powietrze do Normandji. Ale zamiast polepszenia, z dniem każdym więcej zapadała na zdrowiu i prawie nie opuszczała pokoju. Julia opuściła służbę bo chciała wyjść zamąż a hrabina ją wyposażyła. Zastąpiła ją niejaka
