Strona:PL Sand - Flamarande.djvu/227

kobieta, powiedziałbym nawet powabna. Niezasłużenie uważał ją hrabia za lekkomyślną. Kochała jedynie tylko pana Salcéde i poświęciła się z całą bezinteresownością jemu i hrabinie Flamarande. Cierpiała wiele i nadomiar boleści utraciła jedynego swego syna.
 Kiedy pan Salcéde zapisał dwie stronnice, oddał rękopism hrabinie, która przemówiła temi słowy: Heleno Hurst, Karolu Louvier, Ambroży Ivoine, wszystko troje tu obecni, razem z ks. Ferras, który jutro przybędzie, jesteście jedynymi powiernikami tajemnicy, od zachowania której zależy przyszłość matki i dwojga jej dzieci. Chodzi tu o to, czy powinniście nadal dochowywać tajemnicy, czy za naszem zezwoleniem złamać ją. Każde z osobna niech przysięgnie, że jak długo żądać tego będziemy, tajemnica ta nigdy na jaw nie wyjdzie.
 Helena pierwsza się odezwała. — Przysięgam zastosować się z zamkniętemi oczyma do jakiegokolwiek postanowienia drogiej mojej pani.
 — nie wahałem się także ani chwili i dodałem jeszcze, że uważam dotrzymanie jej za konieczność.
 — To dobrze, rzekł pan Salcéde, nie spuszczając ze mnie spojrzenia, przyrzekasz pan, dziękuję, a ty Ambroży.
 — Ja panie Alfonsie, odpowiedział skrobiąc się w głowę, ja nic nie przyrzekam.
 Zdziwieni spojrzeli na niego.
 — Dla czego? zapytał spokojnie pan Salcéde. Czy moje powody nie przekonały cię?
 — Nie, tego nie méwię, ale nie zrozumiałem ich dobrze. Trzeba mi raz jeszcze powtórzyć.
 — Słusznie, przyszedłeś tu nawet po to, żeby je usłyszeć. I dał znak pani Montesparre, że na nią; przyszła kolej mówić.
 Pani Flamarande uprzedziła ją kilkoma słowy.