Strona:PL Sand - Flamarande.djvu/234

ciła się mego ramienia. Doświadczyłem również dziwnego uczucia, ale więcej ze zdziwienia, niżeli z bojaźni. Nietylko sam ksiądz czuwał przy trumnie. Niedaleko od niego zobaczyłem młodego wieśniaka, klęczącego na grobie owego pasterza z legendy, pogrążonego w zadumie czy boleści.
 — Czy to on? zapytałem cicho baronowej, gdyśmy już stanęli na progu kaplicy.
 — Kto taki? zapytała zniżonym głosem.
 — Gaston. Nie widziałem go już bardzo dawno, nie poznałbym go teraz.
 — Widziałam tylko księdza. Zobaczmy więc.
 Wróciła się, ale na szelest sukni ukrył się w cieniu. Baronowa wyszła za mną i rzekła:
 — To nie Gaston; on jest w „Zakątku.“
 — Zakątek ztąd niedaleko, pani baronowo, a szczególnie przez „espelunque.“
 — Więc i to pan wiesz? Ale po co i na co przyszedłby tu Gaston modlić się albo rozmyślać?
 — Czy pani baronowa zna legendę Gastona pasterza?
 — Doskonale; tak jest ściśle związaną z teraźniejszą historją rodziny Flamarandów, że trudno abym o niej nie wiedziała.
 — A więc, ten nowy Gaston, który na przekór dawnemu, przeżył swojego rodzonego ojca, przyszedł może powiedzieć albo spytać się zmarłego: „Jestemże twoim synem?“
 — W takim razie, Karolu, wiedziałby o wszystkiem. Toby zmieniło całą postać rzeczy, a wszystkie nasze układy poszłyby w niwec. Jakby się o tem dowiedzieć?
 Baronowa ścisnęła mnie za rękę. Nieznajomy szedł ku nam. Odsunęliśmy się tak, ażeby widzieć, a nie być widzianymi. Przeszedł, a baronowa przy odbiciu światła z kaplicy poznała go: był to Gaston.