Strona:PL Sand - Flamarande.djvu/236

 — Poczekaj! Powiedz mi najprzód czy jesteś zadowolona i czy moje nazwisko nie jest ci wstrętne?
 — Czy możesz nawet pomyśleć coś podobnego. Czyżem cię nie kochała cale życie?
 — Tak jak ja ciebie!
 — Ale chodźże już. Czemu zaraz nie przyszedłeś? Co robiłeś aż dotąd w kaplicy?
 — Musiałem podziękować Bogu... i mojemu ojcu!
 — Twemu ojcu? Znasz go więc?
 — Nie, nigdy go znać nie będę.
 — Dla czego?
 — Bo nie chcę.
 — Doprawdy?
 — Uwiódł albo porzucił moją matkę... Nie mówmy o nim, stara się to nagrodzić mi... Podziękowałem mu za to w kościele, a teraz skończono między nami.
 — Alboż ty wiesz czy to on właśnie przysłał ci tyle pieniędzy?
 — Któż więc inny? matka moja biedna chociaż dobrze wychowana, ale nie ma nic, bo zostawiła mnie tutaj żeby mnie nie pozbawić darów mojego ojca.
 — Czy źle ci tu?
 — O nie, błogosławię ją i mój los.
 — Jesteśże pewny, że nie sprzeciwi się naszemu związkowi
 — Bez jej pozwolenia nie pobierzemy się. Pan Alfons wie gdzie mieszka; napiszę do niej, i przyjedzie do nas. Jakże będzie szczęśliwa! będzie cię kochać, ona taka dobra!
 — Znasz ją? Nic mi o tem nie mówiłeś!
 — Karolince wielu rzeczy nie mogłem powiedzieć, ale mojej żonie powiem wszystko. Chodź teraz niech ojciec twój nam pobłogosławi. Niech wie, że mogę cię uszczęśliwić i niech mi udzieli tego, com od niego razem z twoją ręką żądał.
 — Cóż takiego?