Strona:PL Sand - Flamarande.djvu/252

 — Wrażenie wybornego dziecka i najuczciwszego pod słońcem wieśniaka.
 — Nie tak znowu wieśniaka — odpowiedział Roger — to chodząca zagadka. Zostań no — rzekł do Gastona zabierającego się do wyjścia. — Zapalimy
 — Dziękuję memu panu, nigdy nie palę.
 — Spróbuj.
 — Próbowałem już, ale odurza mnie to, a w moim wieku wcale niepotrzebnie...
 — A przecież jesteś odurzony miłością.
 — Tak panie hrabio — odpowiedział łagodnie i poważnie zarazem, co rozśmieszyło Rogera.
 — Bardzo szanujesz twoją narzeczonę? Do diabła! musisz być o nią zazdrośny!
 — Wcale nie — znam ją doskonale.
 — To niczego nie dowodzi. Ale cóżbyś zrobił, gdyby naprzykład, zachciało się komu ukraść jej ze dwa całuski?
 — Połamałbym mu żebra, odpowiedział spokojnie Esperance.
 — Oho! mój kochany, zawołał śmiejąc się Roger, bawisz mnie! podobasz mi się ty drapieżny gołębiu... Patrz no, Karolu jakie on ma małe ręce, to nie chłopska łapa.
 — Tu wszyscy mają małe ręce i nogi, odpowiedziałem.
 — Mówią, że jesteś najsilniejszy w okolicy!
 — Dopóki nie natrafię na silniejszego, odparł uśmiechając się, pan hrabia naprzykład...
 — Obaczymy, zawołał Roger, który był wybornym gimnastykiem, oprzyj łokieć o stół tak jak ja i spróbój przegiąć mi rękę.
 — Czy aż do ramienia? zapytał Gaston.
 — Jeźli potrafisz, odparł drwiąco Roger.
 Próba długo nie trwała.