Strona:PL Sand - Flamarande.djvu/267

 — Nie mam na honor, jeźliś zgubił, będziesz musiał porozbijać zamki. Odkądże ja mam pamiętać o moich rzeczach?
 Miałem klucze w kieszeni, udawałem tylko że zajęty jestem szukaniem ich. Żadne słowo nie mogło ujść mojej uwagi.
 — Więc poślubiasz twoją piękną Karolinę, mówił Roger, ale ileż ty masz lat?
 — Dwadzieścia trzy, odpowiedział Gaston bez wahania.
 — Dwadzieścia trzy? powtórzył zwolna zdziwiony Roger — czyś tego pewny?
 — Tak jest.
 — Czyś wpisany do konskrypcji?
 — Bezwątpienia.
 — I widziałeś twoją metrykę?
 — Nie potrzebowałem jej dotąd.
 — A widziałeś ją choć raz w życiu?
 — Ani razu.
 — Czy znasz twoich rodziców?
 — Już pomarli.
 — Oboje?
 — Zapewne, ale dla czego mnie pan hrabia tak wypytuje?
 — Co ci to szkodzi? Pytałem się wczoraj Michelin’a coś ty za jeden, ale mówił mi, że nie wie kto są twoi rodzice, zkąd jesteś i wiele lat masz! Nie rumień się mój chłopcze, tyś temu nie winien. Szanują cię i kochają tam gdzie jesteś; w tem twoja zasługa i chluba. Czy mogę ci oddać jaką przysługę?
 — Dziękuję panu hrabiemu. Dzierżawa jest dobra, a zresztą nie jestem biedny, i nic nie potrzebuję.
 — Jesteśmy już blisko granicy, jedź z nami do Montesparre. Pojedziemy oba na koźle. Ja będę powozić i będziemy gawędzić przez drogę.