Strona:PL Sand - Flamarande.djvu/268

 — Nie mogę, panie hrabio, mnie w domu potrzebują.
 — Zawsze tem się tłumaczysz!
 — Mówię tylko prawdę.
 — Cała rzecz w tem, że i godziny nie możesz żyć bez Karoliny.
 — Prawda i to.
 — No, bądźże mi więc zdrów.
 — Czy na długo? zapytał smutno Esperance.
 — Nie, w ciągu trzech dni powrócę. Pan Salcéde mi mówił, że dom jego otwarty dla mnie każdego czasu. Miło mi będzie biegać z nim po polach.
 — A polować pan hrabia nie lubi?
 — Lubię, ale nie chce mi się samemu nosić strzelby. Muszę sobie kogo znaleźć...
 — Ja ją poniosę za panem hrabią, zawołał radośnie Gaston.
 — Doskonale, trochę ty, trochę ja.
 — Jeśli się pan bardzo nie zmęczy.
 — Powiedz no mi jeszcze, dla czego umyślnie mówiłeś dziś rano żargonem prowincjonalnym. Lepiej odemnie mówisz po francusku.
 — Nie mówiłem umyślnie, ale często wypada mi mówić z tutejszymi ludźmi tym językiem, przyzwyczaiłem się więc go używać.
 Powóz hrabiny nadjechał i pani zobaczyła braci ściskających sobie ręce przy pożegnaniu.
 Gaston przeszedł obok, uchyliwszy kapelusza, i spojrzeli na siebie tak wymownie, że w oczach ich można było wyczytać całą siłę ich uczucia.
 Chciałem siąść na koźle obok Rogera i w rozmowie zbadać jego myśli, ale powiedział mi, że powóz nadto już obciążony, więc mogę się przesiąść do drugiego. Nie przemówił do mnie aż w Montesparre. Wi-