Strona:PL Sand - Flamarande.djvu/282

zrobiłem cię na chwilę moim sługą. Chciałem wypróbować twoją przyjaźń i dobre serce.
 — Próba ta była mi bardzo słodką, odparł Esperance i życzę sobie, aby nigdy nie ustawała.
 — Teraz będziemy już sobie, usługiwać nawzajem.
 — Na dziś, zgadzam się, ale dłużej, nigdy. Powiedzianoby, że panu brak dumy, a ja nadto poufały.
 — To i ty masz przesądy?
 — Nie mój to wymysł; ale musimy wszyscy ulegać przesądom, narzuconym nam przez innych.
 — Bardzo dobrze, ale gdyby między nami oprócz równości wykształcenia była równość majątku i urodzenia?
 — Być może, odparł Esperance, bo jestem dzieckiem rodziców nieznanych; ale ani ja, ani pan nie jesteś tego pewny. Matkę moją widziałem w ubraniu wieśniaczem, a ojca nie znałem nigdy.
 — Jakże się nazywa twoja matka?
 — Moja matka, więcej wiedzieć nie potrzebuję.
 — A gdzie mieszka?
 — To jej tajemnica, w którą się wdzierać nie mam prawa.
 — Można się przebrać za wieśniaczkę. Nie zdaje ci się kiedy, że jestem twoim krewnym?
 — Ani mi to przez myśl nie przeszło. Nie zdaje mi się.
 — A gdyby mnie się tak zdawało? — zapytał Roger.
 — Gdzież dowód na to?
 — Gdybyś chciał mi pomódz, kto wie, możeby się znalazł... Przypomnij sobie dobrze. Nie pamiętasz nazwiska twojej mamki?