błaganym był pod tym względem, a prawo surowo ścigało resztki tych starodawnych dzikich obyczajów.
To nam wytłómaczy, dlaczego zawsze ukrywałem dzieje moich lat pierwszych i dlaczego obiegałem po świecie pod imieniem Lelio, tajemnie przesyłając pieniądze mojej rodzinie, pisząc do niej ostrożnie, nie wyjawiając jej nawet, jakie były moje środki utrzymania, z obawy, ażeby ona, pisując do mnie, nie ściągnęła na siebie zbyt otwarcie nieprzyjaźni rodzin Chioggiotyjskich, mniej lub więcej rozdrażnionych przez śmierć mego napastnika.
Ale ponieważ szczątek akcentu weneckiego zdradzał moje pochodzenie, podawałem się za współziomka Palestryny, tak, iż Cecchina nawykła zwać mnie kolejno ziomkiem, kuzynem lub kumem.
Dzięki zachodom moim i poparciu, Checchina szybkie uczyniła postępy, i w okresie mego życia, o którym teraz opowiadam, otrzymała zaszczytne pomieszczenie w towarzystwie operowem San Carlo.
Dziwna to i dobra istota była owa Cecchina; dużo ona zyskała od czasu, gdym ją, że tak powiem, podjął z bruku; ale pozostała w niej i pozostaje dotąd pewna chłopskość, której ona nie pozbywa się nawet w porę na scenie, ale która czyni ją najpierwszą aktorką na świecie w roli Zerliny[1].
- ↑ Rola dziewczyny ludowej — córki karczmarza, w operze Aubera „Fradiavolo.”
