Strona:PL Sand - Ostatnia z Aldinich.djvu/111

 — To nie tu. Można odejść — sucho odrzekła signora.
 Ale, jak przystało na prawdziwego narzeczonego, kuzynek przyszedł mi w pomoc.
 — Kochana kuzynko — powiedział — fortepian twój jest zupełnie rozstrojony; gdyby pan mógł mu poświęcić godzinkę, tobyśmy dziś wieczorem mogli się zabawić muzyką. Proszę cię! Czy pozwolisz?
 Młoda Grimani miała zły uśmiech na ustach odpowiadając:
 — Jak ci się podoba, kochany kuzynie.
 Kim ona chce się zabawić: mną czy nim? — pomyślałem. Może oboma.
 Skłoniłem się lekko na znak zgody.
 Wtedy kuzyn grzecznie ukazał mi drzwi szklanne w końcu jednej z alei, która zniżając się w kształt altany, zasłaniała fasadę willi.
 — Widzi pan — rzekł; w głębi wielkiego salonu towarzyskiego zobaczy pan przejście do salonu przeznaczonego do zajęć, i tam stoi fortepian. Po powrocie ztamtąd będę miał zaszczyt zobaczyć się z panem.
 A zwracając się do kuzynki:
 — Czy chcesz — zapytał — pójść aż nad staw?
 Znowu uśmiechnęła się nieznacznie, ale z wewnętrzną radością, iż mi dokuczyła. A kiedym ją