Strona:PL Sand - Ostatnia z Aldinich.djvu/113

głupi, żem upuścił klucz na metalowe struny instrumentu, które żałośnie zabrzmiały. Signora drgnęła, wzruszyła ramionami, i nagle odzyskując zimną krew, jakbyśmy między sobą odgrywali scenę parodyi, spojrzała na mnie bystro, z zapytaniem:
 — Cosa, signore?
 — Zdaje mi się, że wasza wielmożność coś do mnie mówiła? — odparłem z takim samym spokojem, i wróciłem do zajęcia.
 Ona stała na środku pokoju, niby skamieniała wobec takiego zuchwalstwa, albo jakby niepewna tożsamości osoby, którą we mnie zdawało jej się poznawać.
 Nareszcie zniecierpliwiła się i niemal grubiańsko zapytała mnie, czy prędko skończę.
 — O! nie prędko, signora; bo oto jedna struna pękła — odparłem.
 I jednocześnie silnie zakręciłem strunę na kołku, tak, ażeby ją zerwać.
 — Mnie się zdaje — rzekła — iż ten fortepian bardzo pana trudzi.
 — Bardzo — odparłem — wszystkie struny pękają.
 I zerwałem drugą.
 — To jakby naumyślnie — zawołała.