Strona:PL Sand - Ostatnia z Aldinich.djvu/115

 — A czemuż to, kuzynko, nie miałbym mieć chęci śmiać się tak dobrze, jak ty?
 — Ponieważ powiadam ci, że tak jest, jak mówię. Ale, powiedz mi też, Hektorze, — dodała, nie troszcząc się o zbyt nagłe przejście z przedmiotu na przedmiot — czy bywałeś tego roku w teatrze San-Carlo?
 — Nie, kuzynko.
 — To tedy nie słyszałeś sławnego Lelio?
 Ostatnie słowa wypowiedziała z emfazą; ale nie była tak bezwstydną, aby zaraz potem spojrzeć na mnie, tak, iż miałem czas powściągnąć drgnienie sprawione przez ten pocisk, rzucony mi prosto w twarz.
 — Anim go słyszał, ani widział — odrzekł naiwny kuzyn — ale dużo mi o nim mówiono, wielki to podobno artysta.
 — Bardzo wielki — powiedziała signora — wyższy od ciebie o głowę. O! tak, będzie wzrostu pańskiego. Czy pan go zna? — zapytała, zwracając się do mnie.
 — Znam go doskonale, signora — odparłem tonem szorstkim; — bardzo to piękny mężczyzna, bardzo wielki aktor, doskonały śpiewak, bardzo dowcipny człowiek, awanturnik śmiały i zręczny, a przytem sławnie się pojedynkuje, co rzeczy nie psuje.
 Signora spojrzała na kuzyna, później na mnie z miną niedbałą, jakby chciała powiedzieć: