Strona:PL Sand - Ostatnia z Aldinich.djvu/120

 — Więc będę grała dalej.
 I z dzikim uśmiechem jęła grzmocić aryę di bravura, którą słyszała, gdym ją śpiewał na scenie z największem powodzeniem.
 — Kuzyn waszej miłości ma się dobrze? — zapytałem, gdy skończyła.
 — Jest na polowaniu.
 — Pani lubi zwierzynę?
 — Niezmiernie. A pan?
 — Szczerze i głęboko.
 — A co pan lubi bardziej: zwierzynę, czy muzykę?
 — Muzykę wolę przy stole, lecz w tej chwili wolałbym zwierzynę.
 Wstała i zadzwoniła. W mgnieniu oka ukazał się lokaj, niby automat poruszony sprężyną.
 — Przynieś tu pasztet ze zwierzyny, który dziś rano widziałam w kredensie rzekła signora.
 I we dwie minuty potem znowu ukazał się lokaj z kolosalnym pasztetem, który na znak pani położył majestatycznie na fortepianie.
 Ogromna taca, okryta srebrem stołowem i wszystkiemu przyrządami potrzebnemi do spożywania darów natury przez istoty ucywilizowane, zaległa na drugin końcu fortepianu, a signora ręką silną i lekką złamała szaniec z apetycznego ciasta 1 zrobiła szeroki wyłom w fortecy.
 — Oto zdobycz, w której nie będą mieli