Strona:PL Sand - Ostatnia z Aldinich.djvu/271

względu na obecność Filipa i Checchiny, zaczęła mi mocno wyrzucać moje przesadne skrupuły.
 — Ty mnie wcale nie kochasz — mówiła — skoro, jeżeli ja koniecznie pragnę się skompromitować dla ciebie, ty nie chcesz mi dopomódz.
 Wypowiadała mi rzeczy najniedorzeczniejsze i najczulsze, nie uchybiając instynktowi wytwornej skromności, jaką posiadają młode dziewice, mające rozum.
 Słuchająca tej rozmowy Checchina, z punktu sztuki była olśnioną, jak mi powiedziała potem.
 Filip zaś, uważałem, z dziesięć razy to na Alezyę, to na mnie zwracał wzrok melancholijny z niewymownem wzruszeniem.
 Kłopotliwą stawała się Alezya ze swą gwałtownością. Mówiła, żem zimny, sztywny; utrzymywała, że we wzroku moim niema zadowolenia, czyli szczerości. Niepodobały się jej moje rozporządzenia, oburzał ją mój brak odwagi. Miała gorączkę, a w niej piękna była, jak Sybilla. Byłem bardzo nieszczęśliwy w tej chwili, gdyż miłość moja znów zaczynała się budzić i czułem całą wielkość ofiary, jaką zmuszony będę uczynić.
 Do ogrodu wjechał powóz, a rozmowa nasza tak była ożywioną, żeśmy go nie słyszeli. Naraz drzwi się otworzyły i weszła księżna Grimani.
 Alezya wydała okrzyk rozdzierający i rzuciła się w objęcia matki, która długo trzymała ją na