Strona:PL Sand - Ostatnia z Aldinich.djvu/275

o miłość Alezyi; zwracam ci twoje obietnice, a przyjaźń moją zachowuję.
 — Lelio! — zawołał Filip. — Czy i tę mi zabierasz?
 — Zawierz mojemu honorowi! — odrzekłem. — Czyż nie dałem ci tylu jego dowodów od wczoraj? A czy powątpiewasz o wielkości dumy Franczeski?
 Rzucił się w nasze objęcia z płaczem. Weszliśmy do powozu o wschodzie słońca. W chwili przejazdu przed willą Nasi ostrożnie otwarła się żaluzya i wychyliła się kobieta dla zobaczenia nas. Trzymała rękę na sercu, drugą zwróciła ku mnie na znak pożegnania, a oczy wznosiła ku niebu w sposób dziękczynny — była to Blanka.
 W trzy miesiące potem Checca i ja przybyliśmy do Wenecyi w śliczny wieczór jesienny. Mieliśmy zobowiązanie w teatrze Fenice i umieściliśmy się nad Kanałem wielkim w najlepszej gospodzie miejskiej.
 Pierwsze godziny przybycia spędziliśmy na rozpakowywaniu rzeczy i układaniu szat teatralnych. Potem dopiero udaliśmy się na obiad. Było już dość późno.
 Przy deserze przyniesiono mi paczkę listów, pomiędzy któremi jeden szczególniej zwrócił moją uwagę.