Strona:PL Schulz - Sanatorium pod klepsydrą.djvu/220

prawidłowo. Kręcił się, tarzał w pościeli, przewracał się z boku na bok.
 Materac skrzypiał. Dodo wzdychał ciężko, sapał, powstawał bezradny w poduszkach.
 Nieżyte życie męczyło się, dręczyło w rozpaczy, kręciło się jak kot w klatce. W ciele Doda, w tym ciele półgłówka ktoś starzał się bez przeżyć, ktoś dojrzewał do śmierci bez okruszyny treści.
 Nagle zaszlochał w ciemności przerażająco.
 Ciotka Retycja zbiegła do niego z łóżka: „Co ci jest, Dodo, czy cię coś boli?“
 Dodo odwrócił głowę ze zdumieniem. „Kto“ — zapytał.
 — Czego jęczysz — pyta ciotka.
 — To nie ja, to on...
 — Jaki on?
 — Zamurowany...
 — Kto taki?
 Ale Dodo z rezygancją machnął ręką: „Eh...“ i obrócił się na drugą stronę.
 Ciotka Retycja wróciła na palcach do łóżka. Wuj Hieronim pogroził jej w przejściu palcem: Mówią już powszechnie: Di-da...