Strona:PL Sebastyana Grabowieckiego Rymy duchowne.djvu/061

A śród światłem cieszących

35 

Z księżycem liczbę żywiołów chodzących;

Jakoś dał słońcu ciepła moc niezmierną,
Co źrenicą władnącą,
Ojcowską chęcią napełnione, wierną,
Czyni ziemię rodzącą,

40 

Obfitą i wszech skarbów dodającą,

Które z twych wiernych wyroków w krąg chodzi
Koło ziemskich niskości,
Dzień krótki z zimnem, z ciepłem długi wodzi,
Pełne wszelkiej czułości,

45 

Warkocze mając z promieńmi jasności, —

I^[1] insze chwały, których ty masz więcej,
Niż kropl deszcze puszczone,
Kwiaty, chwil wdzięcznych dary, zliczysz prędcej
Od ciebie rozsadzone,

50 

Gdy kwiecień w perły strojąc złoci^[2] one.

XXXVIII.
ZAZDROŚĆ.

SONET  IV.

Co strasznym jadem kropisz, dziwie srogi,
Cudzem złem żywiesz i w łzach rozkoszujesz,
A kiedy kogo wesołym najdujesz,
Z żałością w tobie różne wstają trwogi.

5 

Matko niechęci, zarazo ubogiej

Miłości, z szkód rozkosz, żal z szczęścia czujesz,
Niezlicznych kuńsztów i sideł probujesz
Na skazę, w kim wiesz skarb godności drogiej.

1. dodane.
2. złości.