Strona:PL Sebastyana Grabowieckiego Rymy duchowne.djvu/083

Prowadź sam, ucz woli twej, boś Pan wieku mego,
 Ile ma pamięć zniosła.

Wspomni na dobroć swoję, która z wieki zrosła

10 

I łaski, któreś czynił, na płacz strapionego,

Występki^[1] młodości mej niech pamięci wieczne
 Z głupstwem mojem wzgardzają.

W twej łasce me nadzieje przednie siły mają.
Proszę, rozszerz nademną stróże swe bezpieczne,

15 

Lutościś nieprzebranej, acz z wyroku twego

 Kaźń na złośliwe poszła.

Sąd pokornych Pan rządzi, jego łaska rosła
Z cichymi, ścieżki takich sprawuje, bo jego
Drogi dobroć a prawda z tymi, którzy wieczne

20 

 Ustawy w sercach mają.

Czyń łaskę moim grzechom, bo twą władzą znają,
Dla imienia twojego, w którem jest bezpieczne
Pokolenie, coć ufa, bo bronisz każdego,
 Z kim się twa bojaźń zniosła.

25 

Radość wiecznie trwająca tym w nagrodę poszła,

Ziemia, dziedzictwem znana, potomka dobrego,
Bo wstydliwym podporą są wyroki wieczne,
 Z tych swą cześć dobrzy mają.

Z tymi swoje źrenice me oczy puszczają,

30 

Bo tak me nogi będą od sideł bezpieczne,

Zmiłuj^[2] się, Boże^[3] dobry, przyjmi^[4] wzgardzonego,
 Żebyć^[5] stąd chwała rosła.

1. występków.
2. poprawiam ze: „zmiłuje“.
3. Bóg.
4. przyjmie.
5. by.