Im pilniej swój wiek a twą moc rozbiera,
Panie, tem w cięższym płomieniu umiera.
Ból mój, o Panie, o Boże mój wieczny;
Lecz i w przepaściach nie przemogą trwogi,
By w tobie zwątpić miał duch mój ubogi.
O Boże, Boże, o Boże mój wieczny,
Obacz, proszę cię, ucisk mój serdeczny,
Zmiłuj się Panie, zmiłuj się nademną,
Widząc co żałość i ból czyni ze mną.
Jednak cię prosi duch mój żałościwy,
Byś pomnieć raczył, żem z ziemie stworzony,
A szatańskimi sidły obtoczony.
Niemasz z to władzej, niemasz ostrożności,
Szatańskiej zdołać, który stąd nie mało
Zyskawa, że mu chętne moje ciało.
O ty, co nie chcesz, aby grzeszny ginął,
Lecz pragniesz, by twym nawrócony słynął,
Niech przewycięża mój grzech lutość twoja.
A jeśliże więc we wszem ich odpuścić
Nie chcesz, lecz na mą złość masz swą kaźń spuścić,
Bij, Panie, rzeż, pal, pókim tu na ziemi,
Otom w ręku twych! Wytop żużel zemnie,
Abyć brzydkiego nic nie było we mnie;
