Strona:PL Sebastyana Grabowieckiego Rymy duchowne.djvu/190

Ta strona została uwierzytelniona.

Duch jego łaski wiecznej
Troski odwiewał z istności serdecznej;

By błogosławił polam w obfitości,

20 
Tak izby ziemia miła

Więcej owocu niż kwiecia rodziła,
Rószczki pełne radości.
Pokój torem wybornym,
W jasnym ubierze, umyśle niespornym.

25 
W koło niech buja w wieńcu oliwowym

W roskoszy opływając,
Gaje, pagórki, rzeki okrywając,
W bezpieczeństwie takowym,
By bez broniej wszelakiej

30 
Każdy wolno szedł bez bojaźni jakiej.


A jak słoneczne promienie życzliwe
Wilgotność wysuszają,
Którą użytki z ludźmi upadają;
Tak błędy nam szkodliwe

35 
Niech niszczy Bóg lutości

A potem wwiedzie do wiecznej radości.



CLXXVI.

Boże, ku lutości, w żałości a trwodze,
Racz powstać, bo ciężko mej sile niebodze;
Lekkość i sromota niech ogarnie one,
Którzy mi źle życzą, potrzy obelżone.

Napełni te strachem, niech z hańbą biegają,

Co mnie prześladując złośnie urągają.
Te uwesel, Panie, tych rozmnóż radości,
Co mych pociech widzieć pragną z twej lutości.