Strona:PL Sebastyana Grabowieckiego Rymy duchowne.djvu/196

Tobie, tobiem zgrzeszył, a me nieprawości
W niebie cię sięgają, Panie wszech wieczności.

Sobie winę dawam, abyś źle sądzony

10 

Nie był od głupiego; owszem, z wszelkiej strony

Każdy w swych wyrokach znał się sprawiedliwym
A ty winy nie miał w dekrecie złośliwym.

Więc jeśli odpuścisz moję złość brzydliwą,
Mnie, co cię tak gniewam, zwykle lutościwą

15 

Łaskę dasz znać, barziej słowa święte swoje

Na pamięci mając, niż występki moje.

I któż nie będzie znał, żeś, o Boże wieczny,
W pełnieniu obietnic łaskawych stateczny?
I któż znać nie musi, żeś jest sprawiedliwy,

20 

Gdy karzesz, kiedy cię nie szuka złośliwy.

CLXXXI.

 Cierpliwie, Boże wieczny,
 Twą przewłokęm znosił,
 Gdy cię duch mój serdeczny
 O znak łaski prosił;

5 

Wzdychanie ustawiczne twą lutość wzruszyło,

A w tesknicy z żałością niszczeć obroniło.

 Z progu, w którym me nogi
 Nieostrożne stały,
 A z rozmaitej trwogi

10 

 Pośmiechu^[1] się bały

Pan mój i król najwyższy, co światło słoneczne
Rządzi, wwiódł mnie za rękę na miejsce bezpieczne.

1. Po śmiechu.