Szlachci i w świętej miłości zapala,
A nic nagiego zimnom nie pozwala.
Dobro to czyste, dobro doskonałe,
Nie podołają, ni usta wymowne
Ani dosięgą żadne siły słowne.
Raczże oświecić tem dobrem, o wieczny
Panie, duszę mą i mój zmysł serdeczny;
Bym wszytko insze wzgardził w świecie żywym.
Myśli święte i drogie
I dusze sprawiedliwych,
Co imo ciało do nieba się pniecie;
Wy pokory ubogie,
Pilne, ku dobru, co nam tajne w świecie.
Zaż chęci nie wzniesiecie
Ku czci, chwale onemu,
Co was chowa beśpieczne,
Wy, ogniu niezgaśnemu
Wydarci, chwalcie zgodnie
Pana, co, gdy chce, w lód obraca ognie!
Daj, proszę, Boże wieczny, ojcze dobrotliwy,
By cię serce chwaliło, pókim w ciele żywy.
Niech ci język mój chętny winną cześć oddawa,
A w tem (acz ci mało da), niechaj nie ustawa.
