Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/008

wrażenie. Zrzucili paltoty, zdjęli filcowe miękkie kapelusze, usiedli przy stoliku, obsługiwanym przez tę, do której mieli najwięcej sympatji i znali ją dobrze.
 Niemeczka przybiegła.
 — Mordżen (morgen) — powiedziała, jak mówią Niemki nad Renem, siląc się na francuszczyznę. Przywitali się, zamieniając p rę wyrazów w kwestji mrozów i dobrego snu Niemeczki, za co dostali gojącą kawę z masą piany i białka, pływającego na wierzchu.
 — Smakuje — szepnął jeden z nich.
 — Bo ostatnia, za gotówkę — odpowiedział mu towarzysz i uśmiechnął się tak jakoś ciepło i swobodnie, jakgdyby mu to sprawiało radość i rozweselało go. — Ostatnie sześćdziesiąt feniów w sakiewce.
 — Wiesz, trzeba radzić — szepnął towarzysz.
 — Powiedziałeś wielkie słowo, nadzwyczajne słowo i jakie niebywałe, oryginalne...
 — Trzeba — powtórzył — bo, że memu staremu zginął klucz od werthajmowskiej kasy, to wiadomo, ale ty?...
 — Pensja moja wystarczyła do dziesiątego, dziś jedenasty, dwadzieścia dni do przeżycia... los! — rozmyślał się.
 — Trzeba radzić! Pożycz od Lotti!
 — Oszalałeś! Niemka wszystko odda, co tylko chcesz, prócz krajcarów, nie wiesz o tem?
 — Wiem tylko, że ona oddała ci serce, a ty jej krajcary. Teraz na nią kolej.
 — Tej kolei Niemki nie uznają. Widocznie rady twoje są wylakierowane niedorzecznościami.
 — Znajdź lepsze!
 — Ba! tu, m niemieckim bruku, trudno nawet o dobrą radę. Obraz nie skończony, potrzebuje modelki z palącemi się włosami, przynajmniej na dziesięć posiedzeń. Ta, z akademji, najdroższa, włosy jej