Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/011

buję dużo mamony. Franek radzi, abym pożyczył od Lotti...
 Zaśmieli się wszyscy trzej; Niemiec za nimi z grzeczności.
 — Franek — znany idjota — rzekł poważnie gospodarz. Raptem spostrzegł coś świecącego na palcu Wacka.
 — A to co? — wskazał ręką.
 — Pierścionek zaręczynowy.
 — A gdzież narzeczona?
 — Na Litwie.
 — A ty w Bawarji... i jeszcze się namyślasz?
 — Nie mogę!... Chociaż jej nie kocham, a zaręczyły mnie z nią dwie rodziny: moja i jej, zawsze nie mogę i nie chcę.
 — A jutro z Lotti możesz i chcesz do menażerji i do teatru małp...
 — To co innego, a zaręczynowy pierścionek co innego.
 — Któż twierdzi, że to samo?...
 — Nie, nie, moi drodzy, pierścionek zaręczynowy to świętość!...
 — A więc nie lepiej, że ta świętość pójdzie pod klucz i na nią nie będzie patrzeć Lotti podczas twoich z nią pocałunków, idjoto!...
 — A jak się Lotti uprze — zawołał Franek — gotóweś jej go dać. Pod klucz pierścionek przed łakomemi oczami Niemek!
 — A rozumie się — dodał Antek — rozczulony pieszczotami idjota może stracić tę świętość i dopieroby wtedy był bal, co się zowię...
 — Nie rozstanę się z nim nigdy. — To „nigdy“ wymówione było jakoś miękko.
 — Pokaż go! — rzekł rozkazująco gospodarz, wyciągając rękę. — Przecież wolno świętość tę przynajmniej obejrzeć.