Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/012

 Wacek zdjął pierścionek, Antek z Frankiem oglądali go, Niemiec zdaleka wyciągał szyję.
 — Brylant wspaniały i ośm rubinów, ależ to skarb!
 — Skarb — powtórzył Franek.
 Niemiec zbliżył się, prosząc pokornie o zaszczyt obejrzenia pierścionka.
 — Dreihundert Marken — szepnął.
 Roześmieli się wszyscy razem.
 — Zamłodu, póki nie straciłem oczu — mówił Niemiec — pracowałem w tym interesie — westchnął. — Dobre to były czasy.
 Wacek siadł na przewróconej pace i dumał, Antek rozmawiał cicho z Niemcem, Franek chodził po izbie.
 Na dany znak przez Antka, Niemiec i Franek pochwycili czapki i cicho wyszli. Antek zaczął dalej malować, Wacek dumał, z miną zrozpaczonego.
 — Ale to nie może być! — zawołał, zrywając się z miejsca.
 — Zaczekaj, niedługo przekonasz się o możności rzeczy ludzkiej.
 — Nie chcę. Czy ty słyszysz, ja nie chcę.
 — Słyszę, lecz nie wiem, czego nie chcesz? — pierścionka czy Lotti?...
 — Chcę pierścionka! oddajcie mi pierścionek!
 — Wacek, nie bądź idjotą, proszę cię, w twoim wieku i przy twoim talencie. Jak ci idzie z robotą?
 — Stoi i schnie. Na oknie mej izby lodu na dwa cale, ciemno i zimno.
 — Rozgrzeje się i lód zejdzie.
 — Zejdzie, mówisz?
 — Przekonasz się.
 Wacek zamilkł, włożył tragicznie ręce w kieszenie i chodził szerokiemi krokami.
 Pięć minut panowało dramatyczne milczenie. Wackowi się zdawało, że cały wiek.