Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/017

 — Nieprawda, idjoto, jesteś najzdolniejszym z młodych w całej naszej kolonji.
 — Kłamiesz, niczem nie jestem, a raczej jestem wielkim osłem.
 — Nieprawda!
 — Dowiedz mi tego, co mówisz, patrząc na ten landszaft...
 — Nic łatwiejszego.
 — Daj pokój, bo będziesz gadał same banalności lub głupstwa, a ja przecie znam moją wartość.
 — Właśnie, że o sobie nie masz najmniejszego pojęcia. Na tym punkcie idjotyzm twój dochodzi do szczytu.
 — Mój drogi, co mamy napróżno wodę mącić.
 — Masz rację.
 Chodzili obadwaj zamyśleni po izbie.
 — Wacek, wiesz, co mi przyszło do głowy?
 — Nie wiem.
 — Na dowód, że ja mam rację, leć do naszego „starego“ i powiedz mu: — „Wykup pierścionek albo się ożenię i basta!..“
 — A on?
 — On, jeżeli wierzy w ciebie — wykupi, jeżeli nie — powie ci: — „Żeń się! — i pomyśli sobie: ...lepiej, że ten idjota będzie krowy doił, jakgdyby psuł farby i płótna“.
 — Jestem pewny, że nie wykupi.
 — Zakład!
 — Poco zakłady, urżniemy się — jeżeli wykupi. Jeżeli nie — jadę! Na pożegnanie również się urżniemy.
 — Masz rację.
 — A zatem — do „starego“.
 — Do „starego“!
 Wacek rzucił się z gwałtowną nerwowością do ubierania.