Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/018

 — Trzeba wystąpić przed „starym“ z szykiem, z jakąś fantazją artystyczną i byczą miną...
 — Masz ochotę, żeby ci pierścionek wykupił?...
 — Wiesz, Antek, tyś nieraz kapitalnie głupi, chociaż masz czasem bajeczne pomysły.
 — Jedno drugie równoważy.
 — Niezawodnie. Nie mam rękawiczek, jakże pójdę?
 — Bez, bo na rękawiczki niema...
 — Antek, tyś czasem genjalny...
 — Być może — jesteś gotów?
 — Zaraz, tylko się przejrzę i kapelusz z fantazją nasadzę.
 Wyszli w dobrych humorach. Lecz humory gasły w miarę zbliżania się do pracowni starego.
 — Zaczekam w tej piwiarni na ciebie, zjem parę kiełbasek i wypiję kufel piwa.
 — I zostawisz mnie samego? — rzekł Wacek żałośnie.
 — Cóż chcesz, żebym cię na ręce wziął i zaniósł? Czekam... dalej, śmiało! — otworzył drzwi do piwiarni, wszedł.
 Wacek został sam na ulicy i pomknął nerwowo naprzód. Wpadł do bramy, przeskakiwał schody po dwa naraz, zatrzymał się przed drzwiami pracowni, postał czas jakiś i pocichu zeszedł nadół, poszukał oczyma piwiarni i poszedł do niej.
 — Nie zastałeś „starego“?
 — Wiesz co, ja za ciebie zjem obstalowaną parę kiełbasek i wypiję piwo, a ty idź. Opanował mnie głupi wstyd, nie śmiem... i basta! Wolę iść na rusztowanie.
 — Ależ „stary“ cię lubi.
 — Właśnie dlatego; znaczyłoby, że wyzyskuję jego słabość dla siebie.
 — Wierzy w ciebie!