Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/022

 — Pomożesz mi go ułożyć, musi być tak czuły, aby narzeczona odgadywała łzy, rozpacz i westchnienia. Westchnień dużo!... Westchnieniami ułagodzimy obrażoną jej dumę własną...
 — Bądź spokojny, napiszę. Czy wiesz, że ja czasem do swych starych lub na nowy rok rżnę wiersze, gdy jestem goły, jak basetla...
 — Jesteś poetą!
 — Zdaje się!...
 — Masz kwit, wykup pierścionek. Niemiec będzie wściekły, pewno myślał, że do niego przyschnie. Wpadnę do pracowni i na modę „starego“ podłożę. Potem napiszemy bajeczny list. Wiesz, gdyby nie poczciwy „stary“, nie byłbym artystą!... A jeszcze jak sprzeda amerykaninowi landszaft i wytarguje choćby pareset marek?! Sam mówisz przecie, że to nie jest ostatnia hołota!
 — Mam cię, a gadałeś, nie wierząc w to, co mówisz.
 — Tak mi się teraz zdaje.
 — Jak masz pierścionek, wolność i pięćdziesiąt blatów w kieszeni.
 Antek wziął kwit, pobiegł po pierścionek. Wacek, pod wpływem wielkiej radości, schwycił paletę i pędzle i na sposób „starego“, zaczął gorączkowo rozjaśniać. Pot spływał mu po twarzy, tak był przejęty, szczęśliwy, natchniony. Obraz w oczach się zmieniał, tracił drewnianość, nabierał światła, ruchu, powietrza.
 Wszedł Antek, stanął za nim i patrzył.
 — I ty miałbyś krowy doić? — odezwał się.
 Wacek odstąpił od obrazu, milczeli długą chwilę, nareszcie Wacek rozśmiał się wesoło, serdecznie, jak dziecko, i rzekł:
 — „Stary“ zrobił mnie artystą! i basta...
 — Gdy ci się rozjaśniło we łbie, rozjaśniło ci się i na obrazie. Zawsze tak bywa.