Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/027

 — Te białe, lecące chmurki zrobią ruch i pod niemi może będzie czuć troszkę powietrza na tej niebieskiej, rozciągniętej płachcie. Bo to przecie nie powietrze, lecz płachta, umaczana w farbce.
 Ponaznaczał płynące chmurki, niebieską płachtę rozjaśnił i bojąc się zepsuć — przestał. Zabrał obraz, farby schował do szkatułki, złożył sztalugi i wolno poszedł do karczmy.
 — Cóż? — zagadnął go Antek.
 — Idjota jestem, chciało mi się malować w plenerze, a ja nie wiem co powietrze.
 — Ha, to pijmy gorące piwo. Żółtka, cukier, cynamon i chleb tarty.
 — Ale czy ty czujesz, że ja nie wiem, co powietrze?
 — Masz jeszcze czas.
 Wacek wpadł w wściekłość:
 — Jaki czas? co za czas? Na obrazie moim niema powietrza — drewno i niebieska płachta, umaczana w farbce.
 — Masz jeszcze czas na powietrze! tymczasem rozgrzej się, jesteś zmarznięty na kość.
 Dziewczyna przyniosła piwo gorące, słodkie i pożywne.
 Wacek się rozgrzał, wrócił mu artystyczny humor i fantazja.
 — Mówisz, że mam czas na ruch i powietrze.
 — Niezawodnie, dopiero co zmieniłeś się z narzeczonego w artystę.
 — Prawda! Patrz, oto pierwsza moja praca w plenerze: płachtę, umaczaną w niebieskiej farbce, rozjaśniłem, rzucając stado płynących białych chmurek. Czy płyną? — patrz!
 Postawił płótno w dobrem od okna świetle, Gospodarz, gospodyni i dwie dziewczyny patrzyły bezmyślnie. Antek ściągnął brwi.